9
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
2305
Okunma

gündüz yoran kabuslar dillenir
ne zaman sırtını sıvazlasam
sandık ardı günahlarımın,
ve her okşayıştan
bana geriye kalandır hep
bu ellerimin eziyeti..
çoraklaştırdığım aynada
kendime eğreti durdukça ben,
ayaklarının altına alır
adı uzak bir çocuk
nakışlı saçlarını,
ve kıyılık eder geçkin parmakları
sel basan gözlerine
günlerin sancısı belli ki
gövdesinden sızdırdığı hayatı
ve çoktandır sanrılarına
bir türlü dikiş tutturamayan
kocamış gök