2
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
773
Okunma
Kalbinin kapısında bekleyen benim
Ayaklarını bastığın toprak benim.
Gece çökünce sessizlik te yükseliyor dilsiz çığlıklarım.
Bazen yüreğim yağmur yüklü bulut gibi..
Bazen gölgen olasım geliyor..
Bazen güneş gibi yüzüne ellerine konan ışık olmak istiyorum..
Ve susuyorum ..
Kimsenin bilmediği konuşmadığı kelimeleri kulağına konuşmak istiyorum..
Uyuduğun da göz kapakların gibi örtmek sonra,siyah kipriklerin gibi korumak istiyorum...
Ama ömür fırtınası içindeyim.
Günler, geceler ve işte o akıp giden zamana kavgam var...
Hani diyorum gül yaprağında düşen damla kadar olabilirmiyim...
Dedimya sade duru ve saf o damla işte...
Şiir Kamil Üci
25/06/2022
5.0
100% (7)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz