Kendinden öğrendim doğru olanı,
Hayat için öğüt verdi hep babam.
Sevmezdi bir lahza asla yalanı,
Yaptığım yanlışı gördü hep babam.

Ömrünün sonuna kadar çalıştı,
Sofrada lokmayı bizle bölüştü.
Ruhumda sönmeyen sevgi gelişti,
Gönülden bağrına sardı hep babam.

Hayatın yükünü çekti durmadan,
İçine gözyaşı döktü vurmadan.
Etrafa sevgiyi ekti sormadan,
Hak yolda hamuru kardı hep babam.

Sevgiyi saygıyı öğretti önce,
Naifti yüreği kıldan da ince.
Çok mutlu olurdu hatır sorunca,
İman ile ömür sürdü hep babam.

Bakarken yüzüme gülerdi yüzü,
Her zaman tatlıydı dilinde sözü.
Üstümden hiç eksik olmazdı gözü,
Gözüme parlayan nurdu hep babam.

Okuma yazması yoktu ezelden,
Arada söylerdi türkü gazelden.
Gurbetin yokuşu yordu tezelden,
Saati vuslata kurdu hep babam.

Dilinden düşmezdi Allah’ın ismi,
Bağdaki gül gibi güzeldi cismi.
Duvarda asılı kaldı bir resmî,
Kalbimde yaşayan yâr’dı hep babam.

Adam gibi adam ol oğul derdi,
İman ihlas ile dol oğul derdi.
Uzatma yanıma gel oğul derdi,
Her zaman halimi sordu hep babam.

Yüzlerce hikaye destan anlatır,
Köy odasında kışın söyler dinletir.
Bazende sözleri yürek inletir,
Merak ettiğim bir sır’dı hep babam.

Dindari unutmaz hiç bir sözünü,
Ömür boyu takip eder izini.
Kalem ile yazdı baba tezini.
Etrafımı saran surdu hep babam.

Dindari/Osman Dindar/
İst.19/Haziran 2022

(Fasl-ı muhabbet Şiirim)