sevdamız gibi yürekli
ölüme karşın dimdik
tomurcuklar durmadan açıyordu nisan’da
büyütmeye çalışıyorduk çocuklarımızı
küçülmeye başlıyordu düşlerimiz
kırışıyordu alnımız
göz altlarımıza yerleşiyordu halkalı izler
duruyorduk


alt alta, üst üste
sağda solda
yukarıda aşağıda


herkesin doğrusu yine en düz
kimimiz şehit
kiminin ölüsü süpürgelik
kan oturuyordu ağlamaktan gözlerimize
altta üstte aşağıda


kim yığıyordu yükselen yoz tepeleri
bu kof yağmurları kim yağdırıyordu
gitmiyordu ülkemden ölüm davulları
çalıyordu güm güm güm
duyuyorduk uzaktan
sağda solda


değişiyordu annelerin ninnileri
uyumasın yavrum uyumasın

sağda solda

büyüyordu korku
adım atmaktan çabuk
yere inip bakıyordu gök kuşları
çalımlı adımlarla
yaratmışlar sanki dünyayı


siyah kuyruklu taksileri
söndürüyordu
söylenecek sözlerin yıldızını
çekip gidiyorlardı
döküm döşek ortalık


içi kurumlu siyah adamlar
eziyordu
dağ çiçeklerini
çiçekler güneşe açık
göğün mavisine
yağmura


dağ katlanamaz
silah seslerine
acı noktalı ölüme
bir gün katlar kendini
içini gösterir


giremez
öyle kurumla, kurumlu adamlar
ezemezler
çiğnek kadımalakları
dağlar geçer birbirine
valla dağlar canlıdır
çiğdemine sahip


ekinler durmaz sallanır
her şey yeniler kendini
duruyorduk
kimse bilmiyordu
haritada yerimizi..


05. 05. 1987 / Nazik Gülünay