Sen ki, saatin yirmi beşi,
Zaman gelir diye sana, beklemek boşa,
Garip bir kısır döngü bu,
Yirmi dördü görünce, dönüyor başa.
Dejavuya mahkum gibi her gün, bu anı tekrar yaşa.
Sen ki, senenin 366. günü.
Geride bırakıyorum her dünü.
Umut dolu adımlarla, koşuyorum yarına.
Lakin hiçbir takvim yaprağı, ulaştırmıyor yanına.
Sen ki, tabiatın beşinci mevsimi,
Gözlerimin içine bakıp, yaşa diyorsun beni.
Merak ediyorum, acaba ne sanıyorsun kendini?
Kış mı, bahar mı, yaz mı, güz mü değil belli.
Hangi iklimi yaşatırsın, zorlar beni bunun tahmini.
Sen ki, dakikanın, saniyenin altmış biri.
Şubatın otuzu hiç bilmedim seni,
Nerede ulaşılamayacak olan varsa, onun dengi,
Yağmur sonrası gökkuşağı gibi belli değil rengi.
O yüzdendir ki, adın dudağımda imkansızım,
O yüzdendir ki, dinmez bu yürek sızım,
Bizim yolumuz kesişmez seninle kızım,
Başka rotalarda, yolun açık olsun gönül hırsızım.