Gidişin bana inan çok iyi geldi.
İyiki gittin, bana o kadar güzel kötülükler etmişsin ki, sen gittikten sonra kaybolan yıllarım, tükenmiş umutlarım, elimden kayıp giden çocukluğum, kendime olan güvenim, cesaretim hepsi birden geri geldiler.

Biliyor musun, seni kaybetmek bana benliğimi kazandırdı.
O kadar uzun süre kalmamıştın hayatım’da oysa, belki de hiç olmamıştın. Yani ben seni, o kadar da uzun var edememiştim aslında.

Kaybettiklerimde oldu tabi.
Gelişinde saf, temiz, ağlayan bir yüreğe sahiptim. Herkese inanırdım ve her söylenene...

Hele senin dilinden dökülenlere, nasılda güvenirdim. Yeni yürümeye başlamış bir bebeğin anasına, babasına güvendiği gibiydim.

Yazık ettin be kendine, çok yazık ettin.
Benim kazandıklarım da kaybettiklerimden yüce…

Şimdi sen söyle, söyle, çekinme.
Değdi mi kaybettiklerine?
Mutluluğu, huzuru buldun mu benden gidişinle? Susma söyle!

İyi dinle, senin kaybettiklerin kazandıklarından çok daha yüce…

Kazandığın anlık hevesler, anlık mutluluklar getirecek sana. Huzuru ömrün boyunca bulamayacaksın unutma. Hep sahte sevdalara kaptıracaksın kendini, çamura batmış gibi en dibe batacaksın. Kimsenin gücü yetmeyecek o bataklıktan seni çekip çıkartmaya.

Ve o gün de gelecek elbet.
Kırk gün senin olacak, sadece bir gün benim olacak. Hesap vereceksin yakıp yıktığın bu yüreğe, bu dünyada olmasa da mahşerde hesap vereceksin, hesap vereceksin.

10/06/2022
Hamdiye Osman (Hadsiz Kalem)