Gel;
Gel ki dağlarımda çiçekler açsın,
Sen ömrümde, hep eksikliğini hissettiği baharsın.
O özlediğim Nisan yağmuru, güzel gözlerinden yağsın.
Siyahın esaretinde kalan gönlüm,
Gözünü gökkuşağındaki renklerin cümbüşüne açsın.
Varlığın şekillendirsin topoğrafyamı,
Güneşi istemem, ısıtmaya nefesin yeterli coğrafyamı.
Bir kozaydı meskenim, sesini işitip çıkardım başımı.
Duyduğum en güzel melodi, dudaklarından döküldü.
Bense kelebek olup aldım yaşımı,
Bir lütuf göster ve gülümse,
Biçilen bir gün uzasın.
Öyle güzelsin ki imrenir tüm doğa benliğine,
Gül bile hasetinden kızarır da,
Böyle renk verir kendine.
Gel;
Gel ki, bende geleyim kendime,
Gel ki, adını zikredeyim Allah’a şükür diye.
Varlığın tamam eder, yokluğunda felcim,
Yarım kalmak için, bil ki çok gencim.
İnancım tükenmeden, vakit geç olmadan gel,
Güzü yeşertecek baharınla gel.
Bekledim bu günü, yirmi sekiz koca yıl.
Bir saniye bile fazlası için,
Kalmadı bende, ne sabır ne de akıl,
Umudumu yitirmeden gel,
İhtiyacını duyduğum bir sen,
Yarın değil, şimdi günü bitirmeden gel.