GÜLDÜREN DE ÇOKTU

Umman Yenge, maziye bakınca neler var;
Üzenleri unuttum güldüren de çoktu...
Bilir cümle insanlar kaderiyle doğar
Gün gibi gerçekleri bildiren de çoktu...

Yemyeşil gözlerimden bir babam öperdi,
“Hu Mevlam ayak ver” der anam çok severdi,
Gönlüm coşup dedemle Yemen’e giderdi
Vatan sevgisi derya daldıran da çoktu...

Bordüz Mustafa Dede hoş verirdi misal,
“Topal hakim ol” derdi Kafes Halil emsal,
Köy Önü’nde dinledim Neşet’ten çok masal
Günlerime rengarenk dolduran da çoktu...

Lahnacı Halit, yaptı düdüğü söğütten,
Emine Anam dürüm dürerdi bol etten,
Çok şey öğrendim köyüm Yukarıseyit’ten
Daldan alma armudu aldıran da çoktu...

Kör Sultan Ebem bir başkadır değeri,
Osman Efendi Fatma getirdi şekeri,
Koltuk değnekler Sali Barış’ın eseri
Sarı Osman’a küfür bulduran da çoktu...

Umman Yenge, çocukluk hatırası bunlar,
Ressam Halil, halimden damdan düşen anlar,
Başta Hüseyin Dedem ol güzel insanlar
Kader düşürdü beni kaldıran da çoktu.

Halil GÜLEL
Denizli / 06.08.2018
(Umman Yenge Ne Güzel Büyümüş Sıpalar)

Beş altı yaşındayken iki ayağımda da alçılarım vardı. Ankara Hacettepe Çocuk Hastanesi’nde ameliyat olmuştum. Bir iki aylığına köyüme gönderdiler. Beni ziyarete gelenleri unutamadım. Umman Yenge’ye onları anlattım.