Umut
Aslında sorarsan
Yaşamın içinde gel gitlerin esiri olmuş biriyim
Perişan halime aldırmaz
Gönül acısına kulak verirdim
Unutulmuş acılarıma
Ağıtlar yakardım
kabuk bağlayan
Yaralarımın sızıları ile
Gecenin kollarında uyanırdım
Sonra başımı dayardım Yastığa
Hayaller kurar
Her defasında
Yıkılan birini görürdüm
Acıların doğumunda yeniden dirilirdim
Aslında ben
Yıkılıp giden Bir enkazın insanıydım


Acıların kol gezdiği kentlerde var olmaya çalışırken
Bir beşerî kavgaya tutuldum
Dudaklarımda kanayan yara
Ömrümde kalan ise Hatıralarım
Bakıyorum da
Düşlerimin düş olmaktan çıkamadığı
Bir hayatın esiriyim

Şimdi önümde bir bardak çay
Ruhumda gönülden kopma kayalar var
Bir koltuğa çivilenmişim
Hayıflanmaların ve keşkelerin
Bir anlam ifade etmediği bir çöplükteyim
Semada kandil sönerken
Avuçlarım da sızıyor karanlık
Avuçlarımdır güneşin rengini solduran
bir tebessüme gebe kalmıştı.
Daha doğmadan oda ölüp gitmişti
Bunlar yaşanırken
daha adı konmamış ölümler yaşanıyordu yüreğimde
ölümün yankılarını yaşarken
ruhuma da sinmişti elemin göz yaşları
taştan harflerle kazılıyordu gönül evime
Son nefesini verirken umut
Arkasına göz atmayı unutmamıştı

Ellerim bir katilin elleri artık
Ellerim bir soykırımın adı
Ellerim ölüm fısıltısı
Ellerim perişanlığın diğer adı artık....


Benler bir daha doğmamalı
Yaşamamalı
umudun ışığı sönmeli
Yaşamın içinde
Bir fanusun içinde
bir kum tanesi kalmalı
Bir daha yaşamamalı