Öğrendim;
Sessizliğimde çığlık atmayı,
Kimsenin varolmadığı sahte yüzlü rüyalarımda sayıklamayı,
Yüzüme kapanan kapılar ardından soluksuz koşmayı,
Sürüklenmeyi yara bere içinde,isyanın en delisini kuşanmayı,
Bir hiç uğruna geceye misafir olmayı,
günü ağırlamayı,
bir kahve tadında dostluk aramayı,yağmura sığınmayı...

Sonra tükettim hepsini sorgusuz geri verdim.
İsteyene istediğince bahşettim...

Çığlıklarımı kırlangıcın kanadına teslim ettim,
Rüyalarım çocuklara emanet,
Kilitletmiş kapılarım,herkese açık artık.
Yaralar,isyanlar sevdalıların kalbine gömülü,
Gecenin misafiri artık sadece gün,
Kahveler bir bahane artık herkese...

Şimdi soruyorum kendime,
Geriye dönmem için ne gerekli hücrelerime,aciz bedenime?

Sebepsiz değildi aldıklarım,
Verdiklerim değersiz değildi sanırım
Uğruna öldüklerim...

Ve ben nedense geceyi terkettim
Günü zaten hiç dostum bilmedim.
Geceye sardım,sarmaladım kendimi
Bunu geç de olsa farkettim
Biliyorum güne birazcık ayıp ettim
Ama geceydi benim tek sevdiğim
Kendimi eline verdiğim
Biliyorum ben ona asla ihanet edemezdim

Gün şikayet etmedi halinden
Ha bir eksik ha bir fazla dedi
Derin bir ahh çekti içinden
Yalnız gece gözyaşı döktü peşimden...
Sarıldım boynuna,omzuna yaslandım
Kendimi gecenin karanlık kollarına attım
Ruhum geceye emanet...

Ve gecede tattığım
Saadet şerbetiydi acılarım...

Gece dönmedi yüzünü birdaha güne
Oda etmedi ihanet sevdiğine
Gece sardı ilk kurşun yaramı,aldı acılarımı bağrına bastı...

Günde geceye dönmedi birdaha o güleç yüzüyle bakmadı
Gecenin karanlık sularında batmadı

Ben geceye aşıktım,
Gece acılarıma alışık ve gece bir masal yazdı bana karanlık
Anlattığı en siyahi yalnızlık...
Ben gecenin elleriyle yazdığı karanlığıyla okuduğu masalıyım
Adım mavi içim karanlık
Masalıyım gecenin...

BU ŞİİR Mİ MASAL MI BİLEMEDİM,
TUTMADIM İÇİMDEN GEÇENLERİ PAYLAŞMAK İSTEDİM,
MAVİ MASALI AFFEDİN 