0
Yorum
5
Beğeni
0,0
Puan
502
Okunma
Benimde bir annem vardı bir zaman.
Osmanlı kadını, yaman mı yaman!.
Yüreği durgundu bedeni yorgun;
Demezdi, anlardım olunca kırgın.
Tahmin ediyordu demek sonunu,
Kapatma diyordu telefonunu.
Özlemdi kanayan yaramızdaki,
Telefon bir bağdı aramızdaki.
Bir gün rahmanına gitti, dönmedi;
O gün bugün evde ışık sönmedi.
Saçını düşlerde taramaktayım,
Açmasa da onu aramaktayım.
Komşuda diyorum, ya da uyuyor;
Konuşmasam bile beni duyuyor.
Anneler gününde aradım yine;
Konuşmadı benle, komşuda mı ne?
Anneniz komşuda değilse eğer;
Ara, öp, kucakla, her şeye değer!
08.05.2022/Samsun
İbrahim COŞAR
