Harabeye döndü gönül kovanım
Ne arı, ne petek, ne de bal kaldı
Gitti heyecanım bitti fermanım
Ne hayal, ne ümit, ne de fal kaldı

Kesildi akmıyor yürek pınarı
Yangına dönüştü içimin harı
Kökünden devrildi sevda çınarı
Ne gövde, ne yaprak, ne de dal kaldı

Ümidim yok, hayal oldu gerçekler
Yas tutuyor bütün börtü böcekler
Aşk bahçem kurudu soldu çiçekler
Ne lale, ne sümbül, ne de gül kaldı

Vurgun yedim, alkanlara boyandım
Tozpembe sözleri gerçekmiş sandım
Aşkınla kavruldum tutuştum yandım
Ne ateş, ne duman, ne de kül kaldı

Gelmesen de yollarını gözlerim
Ağlasam da gözyaşımı gizlerim
Takatim yok, tutmaz oldu dizlerim
Ne kudret, ne derman, ne de hal kaldı

Gölgeli yollarda savrulur tozum
Dört mevsim kıştayım, gelmiyor yazım
Ağlıyor mızrabım, kırıldı sazım
Ne eşik, ne perde, ne de tel kaldı

ŞENTÜRK DURSUN