yokluğunun kokusu var kentlerimde
bir yıkma benzemez
ağır bir matem yemiş düşlerim
hiç bir şiirde masalı söylenmez.

dünyanın en yoksul insanıyım
ne demezsin,
sevdamı kaybetmişim
kendi yasımdayım.
yas bağladığım geceydi,gittim
küçük bir tebessümüm vardı
o tebessümden kendimi dirilttim.

hani,’’kendine iyi bak’’ derler
hani,’’beni düşünme’’ derler
hani,’’su akar yatağını bulur’’ derler
giderler.
kirli sular bataklık olur
bir gün ansızın kurur,
kaybolur.

yokluğunun kokusu var seslerimde
bir yıkma benzemez
ağır bir lanet yemiş çığlıklarım
hiç bir şarkıda masalı söylenmez.

ben yoksulum şimdi
hemde en kralından
aşkımı yitirmişim insan okyanusunda
bir masal bitti,biri başladı.

gözlerinin gölgem üstünde gizli sessizliği var
bir boş bakar bir dolu
hiç birşey yakmaz beni yokluğun kadar
uzar yalnızlığımın yolu.
yas bağladığım geceydi,gittim
küçük bir tebessümüm vardı
o tebessümden kendimi dirilttim.

ölmek kadar acıydı diriliş,
savaşmak kadar hınç dolu
dirilmek neylesin
böylesi matem yemiş bir yoksulu?

Zeki Nurçin