Özlemle yanan yüreğin hikâyesidir bu
Anlattıkça özlemi ilmik ilmik artıyor.
Öyle bir duygu ki sanki deryalardaki su
O suyu gönül terazisi gram, gram tartıyor.

Özlemek zehirden yapılmış acı bal imiş
Lokma lokma tattıkça cana zehir katıyor.
Lokmanın biri hüzün, biri hoş bir hal imiş
Sevdikçe, sevdikçe özlem ciğeri yakıyor.

Cananı özlerim, koşarım sanki güneşe
Özlemdir demişler, canana olan hasrete.
Ben hasretim, yanarken canı yakan ateşe
Kor ateştir demişler, gönüllerdeki kasvete.

İnsan özlediklerini daha çok seviyor.
Özlemek duygusu taş sineleri deliyor.
Bu nasıl iş, özledikçe, özlem haz veriyor?
Ateşi beni yaktıkça, yanasım geliyor!

Sardıkça yakar ruhumu özlemek duygusu.
Sönmesin yanık yüreğin tükenmez arzusu.
Hasretlik hepten bitsin de bitmesin bu duygu,
Bu duygu biterse bitermiş sevmek arzusu.


03.05.2008. /Mustafa YÜKSEL