El değerde acır ya yara
Dokundu ayrılığın damara
Hani gün aşarken dağların ardından karanlığa
Depreşir ya bin bir dert
Ten çürürde kemik direnir bıçağa.

Kelebekler kanatlarını yitirir ya
Üç günlük ömürlerinde
Serçeler bahar ayında boğulur ya gözyaşlarına
Çiçekler yetim kokar
Hani pınarlar kurur ya
Sensizliğin kanadı kırıldı işte
Kurudu mutluluk pınarları
Bir damla su yok senden iç yangınlarını küle döndürecek
Mevla’m bir can verdi
Yokluğun ondanda edecek.

Gitmeseydin a kömür gözlüm
Gitmeseydin be
Yayla esintili yarim,çay tenlim
Yeşil sözlüm.
Serçe gülüşlüm
Gitmeseydin can özüm.

Düşünmedin mi ki,
Sen gidince dereler kurur.
Geceler vurur.
Zaman durur.

Düşünmedin mi ki,
Sen gidince bu adam neyler.
Nasıl nefes alır,
Kime sarılır.
Ne yer ne içer.

Bilmez misin ki bu masamda sensiz bir tek mum bile yanmadı
Bilmez misin ki bu adam senin olmadığın bir gece bile uyuyamadı

Gidiyordun madem vurup ta gitseydin
Öldürseydin.
Yokluğunu göstermeseydin.
Bu acıları vermeseydin.

Madem gidecektin!!!

Yüreğime;
Acılarınla can çekişmeyi değil
Ölümde seni sevmeyi öğretseydin
Toprağa nikah kıyıp gitseydin,