Bilmiyorsun!
Seni sevmek;
Hayata uyanmak gibi vakitli vakitsiz
Banyoda şarkı söylemek bağıra bağıra
Her sabah
Güneşe bakıp gülümsemek
Serin havayı içine çekmek derin derin

Seni sevmek;
Kimsesizlere kimse olmak
Haberlerde gördüğüm savaş çocuklarına ağlamak
Üşüyen ellerini ısıtmak için
Kendi ellerime üflemek
Gözyaşlarını kor gibi yüreğimde hissetmek

Seni sevmek;
Kristal bir vazoyu sevmek gibi
Kırıp incitmekten korkarsın ya
Severken bebeği
Uçurumda açmış bir çiçeğe
Uzanıp dokunamamak
Uzakta olup özlemeyi seçmek,
Bir ömür


Ah be menekşe;
Var olduğunu bilmek
Ne büyük ödüldür.
Yılda bir kez de olsa telefonun çalışı,
Telaşa kapılan dudaklarım,
Kuruyan boğazım,
Ne büyük mutluluktur
O titreme nöbetleri

Seni sevmek;
Karanlığa ışık olmak demek
Ki o ışıkla can bulur,
İçimdeki umuda dair cümleler
Yaşadığım her fırtınada
Sığınılacak emin bir liman
Sakin dingin bir deniz sözlerin,
Aklıma sahip çıkan

Ah be menekşe;
Yokluğun,
Nasıl bir kıyamet ruhumda
Güneşini kaybetmiş
ıssız bir gezegen duygularım
Artık sığınılacak bir liman yok,
Özlem iki yüzü keskin bıçak
Dipsiz kuyularda derin düşünceler,
Boğulsam kurtulacağım


Ah be menekşe;
Seni sevmek,
Sana sahip olmak değildi be can
Çok şey değildi istediğim,
Zaten kendime hayrım yok
Bilmek yetiyordu
Orada bir yerlerde olduğunu
Şimdi kolum kanadım kırık
Göçmen kuşlar gibiyim

Bilirsin vazgeçmek mümkün değildir sevdiğinden
Sessizlik, ruha verilen ne büyük bir cezadır;
Müstahaksa!
Kar altında güneşe uzanan kardelenler gibi inatla
Nefes alınabilir mi bu kesif örtü altından,
Sevmek yaşamaksa

Bir sebebi olmalıydı bunun,
Bir sebebi olmalı!
Oysa tek istediğim var olduğunu bilmekti
Ne büyük mutluluktu
Güne seni düşünerek başlamak
Bir ruha, bedene sahip olmak değildi istediğim

Bilmiyorsun,
Ben yalnızca seni sevmeyi seçtim…


Abdurrahman Güleç