Bir önceki diye bir şey,
Bu oyun daha fazla oynanmak istemiyor,
Açıkçası gecelerin ustalığında,
Istırabın tepesinde hiçbir şey yok,
Geçmişin tırnakları kirle dolu,
Nasırları, çatlamış bir toprak gibi,
Hiçliğin susuzluğunu tezahür edemiyor kimse,
Yokluğun fısıltısına tahammülsüzlük,
Nasıl bir kıvranışa yatırıyor sabahlara karşı,
Ağlaşan uzuvlarını.

Peki ya bir sonraki,
Yarınlar, kalpleri paslı zincirlerle sıkılmışların elinde,
Çirkinleştirildi sevgi, vicdan, güzel her ne varsa,
Dünya,
Karnını kurtların kemirdiği bir canavara dönüştü avuçlarımızda.

Gözlerimiz, bakmayı reddettiği pisliklerin çukuruna düştü,
Peki ya şimdi!
Herkes raflarda süslü bir eşya oldu,
O şaşalı başarılar, gülüşler, sevinçler,
Hep gölgelerin sırtından doğdu,
Peki ya şimdi ne oldu?
Gündüze varalım diye karanlık,
Akşamı edelim diye koşuşturmalar,
Geceyi geçirelim diye savuşturmalar her şeyi!
İstisnalardan bahsetmeye hakkımız yok,
Kaidelerimiz bozuluyor diye canlarını cehenneme kovduk.

Bir önceki,
Bir sonraki,
Veya şimdi,
Sözlükte ’insan’
Beş harfli bir kelime olduk!