Yıl, 1975. Yer, Adana. Zaman, bahar ve sabahlardan bir sabahın şafağına doğru.
Yine uykusuz geçen bir gece, yine ailemin içinde ve yine, koca şehir içinde yalnızım. Bir önder, bir pusula yok. Kısır bir döngünün içinde ve gelecekle ilgili bir türlü bir plan yapamadan, dalından düşmüş ve henüz yere ulaşmamış bir ağacın yaprağı gibi, bir büyük boşlukta; gidip, gidip geliyorum. Neye el atsam, elim boşa geliyor; kime yakın olsam, bir darbesini yiyor ve üzerinde yattığım yatak bile, sanki bana düşmanmış gibi ve her tarafıma batıyor. Düşünmekten, beynim zonkluyor.. Koskoca Dünya, ne kadar da ıssız ve sessiz olarak yoluna devam ediyor.
İşte böyle, streslerle geçen bir zamanımda yazdığım ve bu günlere kalan, bir şiirim ve bir şarkı sözüm.

Ç O K Ç E K T İ M

ŞİİR NO: 139 * 01-01-02009

Çektiğim kahırların,
Bitmeyen sabırların;
Yalnız geçen yılların,
Çilesini, çok.. çektim!..

Hiç geçmeyen, günlerin,
Sınırlı bir, gülmenin;
Bitmeyen, hüzünlerin,
Acısını, çok.. çektim!..

Dünya elemle, dolu,
Zor, mutluluğun yolu,
Gelir, her şeyin sonu,
Yalnızlıktan, çok.. çektim!..

__________NAKARAT

Güneş ol, doğ gönlüme,
İlaç ol dertlerime;
Bedensiz kalsam bile;
Muhtacım, ben sevgine...
05-04-1975 ADANA.

Mürsel Münevveroğlu ([email protected])