7
Yorum
31
Beğeni
0,0
Puan
627
Okunma
sen, hiç ölmedinki; bilemezsin…
sessizlik çökünce odanın duvarlarına
toprağı özlersin,
soğuk damlalar sıkışır, kirpiklerinin arasında,
kördüğüm olur med cezirler
hep, dilsiz uykulara gebedir gözlerin
sen, hiç ölmedinki; bilemezsin…
ihanete uğramış bir sokak köpeği gibi;
ne zor şeydir sadakat dilenmek,
çöp bidonlarından
ve merhamet dilenmek ne zor şeydir,
yaşamak için itlaf memurundan
sen, hiç ölmedinki; bilemezsin…
şimdi, son şarkısını söylesin rüzgar
yıkasın yağmur, bütün kirlerimi
ve saklasın gece
karanlığa karakalem yazdığım, son dileğimi.
Şimdi, hazırım gitmeye
hoşça kal…
Abdurrahman Güleç
Şiirin sahibi
Cevap Yaz