İnsanın abisinin olması
Yaslanacak koca bir dağının olmasıymış

Abi.. diyecek birinin olması
kardeşe dünyaları vermekmiş

Bu koca dünyayı benden önce tanımakla başladın abiliğe
Küçücüktü yüreğin ama
Ben ağlayınca sen de ağlardın nedense
Kıskançlıkla karışık, masum abilik hissiydi işte .

Kendin hiçbir şeye hiç bir yere dokundurtmazken
Yüreğime sarılırdın küçükten ellerinle,

Yaşlarımız zamanla yarışırken
Bir kanadın hissettirmeden üstümdeydi hep,

Okul yıllarımdı, vuslat yıllarımdı
Hasret sancısıyla bekleyen kalbim
Anam babam gibi seni koydu yerine
Ayakkabı boyası, çorap kokusu
Bir de özlem kokan küçücük hayatımda,
Hasretle yoğrulmuş günlerimin tek sılasıydı
Seni görmek, sana abi.. diyebilmek ...

Ve...
gidişlerin olurdu soğuk kış akşamlarında
Çaresiz ve ağlamaklı arkandan bakardım.
Ertesi gelişine şimdiden hasret.

Çünkü..
Ertesi gelişinde evimin, annemin kokusunu taşırdın bana
Ümitlerim hayallerim tazelenirdi .
Küçücük yüreğimin çelimsiz bedenimin
Koca adamıydın abimdin sen...

Soğuk ve alaca karanlık akşam üstlerinde
Yolcu ettim seni hep hasrete,

Ve aydınlık sabahlarda merhaba dedim
Dualar ettim,
Hem de kimseye etmediğim kadar yürekten
Bütün iyiliklerin bütün güzelliklerin senin olması için

Çünkü;
Yüreğimin koca adamı abimdin sen...

Büyüdükçe abim olmanı o kadar özledim ki,
Büyümek seni aldı benden...
Asker oldun yokluğun girdi araya
Dönüşün bayramımdı benim
Öyle mutluydum ki zaman dursun istedim

Beraber kalamadık yenildik zamana ve şartlara
Belki hiç beraber ağlayamadık ama,
Hıçkırıklarımızı rüzgarlar taşıdı birbirimize.

Sen benim koca adamım abimdin...