Şiirlerimden utanıyorum,
Hiçbir şeyi anlatamayan kelimelerimden,
Mizacımdan, üslûbumdan,
Bırakmam gerekirdi kalemi,
Anlayanların ellerine,
Zifiri karanlık,
Kefere yalnızlık,
Ezbere dünya,
Betimleyemediğim duygularım,
Evet!
Sevemiyorum da güzel biçimde birini,
Yaşama tutunabilenlerin olsun umutlar.
Yine mi kirletmiştim edebiyatınızı,
Çirkin ellerimle,
Yine mi zehir sıkmıştım mutluluğunuza,
Boş bakışlarımla,
Yine mi bozmuştum saklı acıların bekâretini.

"Okul okumadım, kitap okudum" desem yalan olur,
"Kitap okumadım, insanları okudum" desem yalan olur,
"İnsanları değil, kendimi okudum, dokudum" desem yalan olur,
Yalanlar dokunur,
Yalanlar bozar aklî dengeyi,
Yalanlar iyi değil!

Şiirlerimden utanıyorum,
Ne kadar bedbaht olduğumu hatırlatıyorlar bana,
Elimde avucumda yok,
Gözüm de, gönlüm de boş,
Yankılanıyorum içimde,
Tek derdim iyileşmek değil,
Tek derdim:
Çıkıp gitmek kapılarımdan dışarı,
Bu biraz aşırı,
Fakat başarı değil,
Şiirlerimden utanıyorum,
Herkes için birazcık olabilir,
Fakat bu benim yaşamım değil!