Seni nereye koysam olmuyor.
Ne aklımda duruyorsun,
ne gönlümde.
Her yanıma yayılıyorsun
ve birden, vakitsizce
beynime sıçrıyorsun.

Bir habersin benden,
ben avuçlarındayım şimdi;
yapayalnız hayaller gibi.
Bu kadar sevmek
gerekli miydi?

Yüreğimde sıkışıp
gözlerime doluyorsun.

Keşkelerden kurulmuş
bir sürü cümlem var;
“Keşke” diyemediğim
iyi günlerim kadar.
Hayalini kurduğum bütün anlar
şimdi pişmanlık,
kurşun gibi yaralar.

Kendi kendine sancılar,
yersiz, zamansız…
Gözüm yavaş yavaş damlatıyor.
Aynalarda bakamadığım bir yüzüm var,
kırılmış bir kalbin içindeki hüzün gibi.

Hiç kendini tutamamayı bilir misin?
Hüngür hüngür ağlayıp
ağzını kapatmayı…

Bu aralar en çok seni konuşuyorum.
Odalar seni hatırlatıyor,
aynalar beni parçalıyor.
Başka neyim kaldı ki konuşulacak?
Başka neyim var ki konu olacak?

Aşka dair ne varsa
yavaş yavaş yok oluyor.
Kalemim, sayfalarım…
beni unuttur.
Hiç yaşanmamış
ama çok olmuş hatıralar bunlar.

Demek önemsizim artık,
işe yaramaz…
Öyle mi yar?
Dizlerim, kollarım bile
kendime sahip çıkamıyor.