Gözlerinde yine bir çok soru
Ve kocaman bir öfke var şehrin
Gökyüzü yırtıldı yırtılacak
Acıyla tanıştı tüm şiirlerim
Oysa sevmeyi gülümsemeyi öğretecektik şehre
Adını bilmediğimiz çiçekler büyütecektik
Kanatıp durdu parmaklarımızı dikenler



Çok erken öğrendim anlıkmış ateşin
Söndün içimde yağmursuz rüzgarsız
Bitmeyen rüya da aşk da yokmuş tez öğrendim
Umutları çaresiz
Yarınları sabahsız bırakıp gittin
Gözyaşı doldurdun şiirlerimi



Akşam gelip serilince göğün üstüne
Bir alçak dumanı sürter burnunu camlara
Yalar diliyle köşesini akşamın
Vakit senin için de
Benim için de çok geç artık
Elimizde bir karar bin bir pişmanlık
Sustu şehir
Sığındım kuşların avuçlarına
Suları içilmiyor çeşmelerin
Ekmeğin tadı yok
Gözlerim düşüyor yıldızlardan
Üşüyorum göğün altında
Aklımın almadığı kadarmışsın bende
Senden sonrası yok
Aynalarda yüzümü
Şiirlerde sözümü yarım bıraktın
Şimdi bir acılı özlemde yaşayacağız beraber