"YOĞU VARA SAYMIŞ GİBİ..."
Çalap yarattı beni, verdi ömürlük anı,
Görünmez damlaydım, damarda yürüttü kanı,
İçirdi Bengisuyu, yaşattı tende canı,
Bedeni kervan etti, dünyayı yolcu hanı,
Ufukta belli menzil, ya uçmaktır, ya tamu.

Türk yarattı özümü, açtı iki gözümü,
Dört ayaktan kaldırıp, ceylan etti dizimi,
Suskun iken dillerim, bülbül etti sözümü.
Ne tez geçti çocukluk,? çekerlerdi nazımı.
Gam, kasavet yok idi, bilmez idim hüzünü.

Geldi gençlik çağları, kabıma sığmaz oldum.
Başta kavak yelleri, öğüt dinlemez oldum.
Ölümden korkar idim, ondan da korkmaz oldum.
İçimde ırmak çağlar, suda boğulmaz oldum.
Düştüm sevda yoluna, yolumdan dönmez oldum

Kırktan sonra, çöktü omuz, başta saç kalmaz oldu,
Candan iş gelse de, elden iş gelmez oldu.
Yüze düşen her çizgi, yüzden silinmez oldu.
Dosta köşk iken gönlüm, kapı çalınmaz oldu.
Hatır, gönül var idi, o da bilinmez oldu.

Yaş elliyi aşınca, gözlerimde fer soldu.
Gönlümde söndü korum, içimde cevher soldu.
Döndüm baktım maziye, yıllarım heder oldu.
Önümde ki her günüm, kendime keder oldu.
Feleğe güç yetmeyince, suçlanan kader oldu.

Bu dünyadan anladığım; aynı dönmez imiş devran,
Boşa geçirme yılları; yolda düzülürmüş kervan.
Eylesen de ilmi talep; illa edep der, Yunus Emre’m.
Bilmek ister isen seni; sen seni bil der, Hacı Bayram.
Arama yıldızlarda; kul gönlünde saklı evren.

Kuldan fayda gelmez gayrı, Çalap’ıma diyem sözü,
Bu dünyada gülmez isek, öbür yüzde güldür bizi
Namert eliyle alma canı; mertlik üzre öldür bizi.
Görmediysek can dirliği, uçmağında gördür bizi.
Kapat bize tamuları, uçmağına vardır bizi.

KOÇ Muhittin verdi öğüt; kendi bir ders almış gibi,
Ne tez yaprak döktün ömrüm;? hazan yeli değmiş gibi,
Karanlıkta göz kırpmış da; gökte yıldız kaymış gibi,
Ömür boyu esrik gezip; daha yeni aymış gibi,
Hiç dünyaya gelmemiş de; yoğu, vara saymış gibi.
22/07/2020 Muhittin KOÇ