Bir Mimar Kemaleddin eseri olan ve Cumhuriyet Dönemi ilk eserlerinden olan, kendimin de kısa bir dönem eğitim ve öğretim gördüğü, köyümüzün "Merkez İlk Mektebi"1982-1983 eğitim öğretim yılından sonra "eğitim ve öğretim yapılması sakıncalıdır" raporu verilerek, eğitim ve öğretime son verilmiş ve o günden bu güne de kendi kaderine terk edilmiş haldedir.
Cumhuriyetin ilk ilim irfan ışıklarını yayan tarihi okulumuz, şu an ki içler acısı durumu ile köylümüzün yürek yarasıdır.
Okulumuz, ne yazık ki zamanın acımasızlığı ve kendi haline terk edilmişliğin, en somut örneklerinden.
En son geçen 2021 yılı yaz aylarında gitmiştim okulumuza. Yaşlanmış, yıpranmış, duvarlarının eli yüzü çizilmiş, sıvası dökülmüş, geniş ve uzun saçaklı çatısı çökmüştü. Ama o haliyle bile görkemliydi. Bütün şefkatiyle, karşıladı, nemli gözlerle bağrına bastı beni. Usulca kulağıma eğilip, “Hoş geldin evlat! Nerelerdesin hayırsız ? Özlettin kendini” dedi. Kabahatli küçük çocuklar gibi masumca büktüm boynumu, cevap veremedim. Kelimeler boğazımda düğümlendi. Utangaç ve ürkek bir çocuğun, babasına sığındığı gibi sokuldum usulca. Sessizce sarıldım, yorgun duvarlarına.
Aynı akşam hissettiklerimi, okulumuzun duvarlarımı dile getirerek, şiire dökmeye çalıştım. Şiirim bayağı uzun aslında, paylaştığım şiirimden kısa bir bölüm.
Saygı ve selamlarımla...