Çocuk denecek yaşta atılırdık hayata
Davarları dağlara salardık çocuklukta.
Keşke, ekmek bulsaydık, razı idik bayata
Açlık ve yoksulluktan solardık çocuklukta.

Okuyanı gördükçe, artardı hep ilgimiz,
Şimdiki çocuklardan az değildi bilgimiz,
Kalemimiz olsa da ne gezerdi silgimiz
Şişenin tıpasıyla silerdik çocuklukta.

Gözlerimde canlanır, hep çocukluk halleri,
Çikolatanın tadı süslerdi hayalleri
Helvaya ve şekere bandırırdık elleri,
Avucumuzu bile yalardık çocuklukta.

Bugünden daha şendik, çektikse de çok çile
Hep yerlerde oynardık her gün toz, toprak ile
Olmazdı kavalımız çoban olsaydık bile,
Ottan mızıka yapıp, çalardık çocuklukta.

Tanju Çolak olurdu hepimizin dilinde,
Şoförlük etmek vardı direksiyon elinde,,
Ya subay ya da polis, tabancası belinde
Olmadık hayallere dalardık çocuklukta.

Sıradan bir iş idi, suçlu- suçsuz dövülmek,
En büyük arzumuzdu beğenilmek, övülmek,
Mutluluğun resmiydi güldürmek ile gülmek
Namaz kılarken bile gülerdik çocuklukta.

Arzumuz, okuyarak ulaşmaktı menzile,
Dersimizle hallenir, kulak asmazdık zile,
Eğer, öğretmenimiz gitseydi tayin ile
Yolu gözyaşımızla sulardık çocuklukta.

Olmazdı pencerede ne perde ne tülümüz,
Göverirdi bahçede menekşemiz, gülümüz,
Sevginin ve umudun vatanıydı gönlümüz,
Diken ve ısırganı yolardık çocuklukta.

Birlik- beraberlikle engelleri aşmayı,
Bir sevgi seli olup, gönüllerden taşmayı
Öyle seviyorduk ki kardeşçe paylaşmayı
Bir çekirdeği bile bölerdik çocuklukta.

Yanık Ozan, şimdiki bu çirkef haller niye,
Diliyorum o günler geriye dönsün diye,
Hiç kimsenin ocağı demezdik ’ sönsün’ diye
Herkesin dirliğini dilerdik çocuklukta.
Ocak 2020 İnegöl -Bursa
Muhammet AVCI