Sevdanın kaynağı, kurumuş ise
Akmayan selleri, gönül ne yapsın
Gözlerini hasret, bürümüş ise
Yakmayan çölleri, gönül ne yapsın

Aynı olmalıdır, insan özüyle
Bağlana bilmeli, her dem sözüyle
Tertemiz duyguyla, gönül gözüyle
Bakmayan kulları, gönül ne yapsın

Coşup ta şarkılar, söylerken diller
Her türden çiçeği, dererken eller
Akşam da, seherde, eserken yeller
Kokmayan gülleri, gönül ne yapsın

Mevlâ’dır insanı, sarıp kuşatan
Önüne her türden, nimet döşeten
Diğer yandan, aynı şeyi, yaşatan
Bıkmayan yılları, gönül ne yapsın

insanım diyorsa, olmalı övgü
Ahşapı sanata, döndürür ivgi
Şu nifak yerine, yollara sevgi
Ekmeyen elleri, gönül ne yapsın

Yakışır çoğuna, sürmeler gözde
Sevdadan iz vardır, her bir avazda
Küçük bir mutluluk, oluşsun yüzde
Çıkmayan yolları, gönül ne yapsın

Lüzumsuz sazında, kulak ver sese
Ümit bağlanır mı, dağılan sise
Mutluluğun elden, gidiyor ise
Bükmeyen kolları, gönül ne yapsın

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ