girersem benden yapılmış gözyaşı kuyusunun içine
mancınık gerek çıkarmaya İbrahim’i
şeytan sevişir yanımda
başımda mor çatkılı bir düğüm
aramaya çıkarım kendimi


elleri sevgili eli değil ki
her dona girer insan gönü
her gülden pislik doğurur
yolculuk uzak yanındakine
zehrini zerk ederken yılan


elma veresim gelmez öfkeye
ateş ekerler yüzüme
masum düşünce kıvrılır köşede
çok uzakta bir yıldızda gibi
pulları dökülür balığın


anlaşılmaz sözler savrulur savunmamda
bir ben anlarım bazen küfrün iyi olduğunu
el bulamazken düşünceme dokunan
tokatlar, kaybolurlar aradan
seslerini serperek eteklerime


yine cırcır böceği olurum
giyinirim eski kisvemi
kadınlığım arada kaybolur
bir kümese sürgündür yalnızlığım
orda yuva kurarım
çoluk çocuğum olur


Mevlâna sofrasında
bir kırık ekmek olayım
ey sevgi!
bana ince gönlünden bir hırka ver
örtüneyim aşkı
Allah böyle yarattım desin insanı..


07. 02. 2013 / Nazik Gülünay