Ey sevgili...
Sînemi aydınlatan gök kandilim.
Ne olur uzaklaşma benden.
Yüreğime karlar yağıyor sen yokken.
Varlığınla yanıp tutuşan bu kalbim,
Yokluğunda fırtınalar koparıyor.

Gidişinle buz dağına dönen bedenimi,
Güneşin sıcaklığı bile eritemiyor.
Sana müptelâ olan bu gözler de
Hiçkimseyi görmüyor.
Hayal kırıklıklarımın enkazında kaldım.
Kimsenin gücü yetmiyor kurtarmaya.

Çok acı en güzel düşlerimin
Kahramanı sen iken,
Nerden bilirdim düşlerimin
Celladı olacağını.

Bil sevgili,hisset hissettiklerimi,
Her başlayan yağmurda,
Üzerine düşen her damlada beni hatırla.
Bil her yağmurda, benimde gözlerimden
Sağnak sağnak senin döküldüğünü.
Bil sevgili sensiz ne hallere düştüğümü.

Biliyor musun?
Sen gülünce kalbimin ,
En kuytu köşeleri bile aydınlanırdı.
Seni seviyorum dediğinde,
Vücudumdaki her hücre
Sanki sana kanatlanırdı.

Ah be sevgili,
Zifiri karanlıktayım şimdi.
Bilmiyorum terkedişinin kaçıncı yıldönümü
Hiç saymadım bu kaçıncı isyanı özlemlerimin.
Bu ipe sapa gelmez yüreğimle bilmiyorum kaçıncı kavgam.
Onca ızdıraba rağmen söküp atamıyor seni.
Silemiyor bıraktığın izleri.

Bu aralar nasıl mıyım?
Işığa hasret şehir gibiyim
Huzura hasret ülke gibiyim.
Şifaya hasret hasta gibiyim.
Suya hasret gül gibiyim.
Gökyüzüne hasret kanadı kırık kuş gibiyim.
Özgürlüğe hasret mahkûm gibiyim.
Bilmem kime arz edeyim ey sevgili
Viran olan bu yüreğimin ,
Boynu bükük sevmelerini.
AYTEN DEMİREL