Sendelese iyi
Üstüne yıkılıyor güneş
Erkenden kara bir çocuk doğuruyor zaman

Kulağına akşam ezanı okunan kundaksız geceyi
Emziriyor süt anne ay
Oluyor bir sürü yıldızdan süt kardeşleri

Dörtlüklerimin dizeleri yamalı
Ayağında yırtık ayakkabı
Üşüyor cebinde saklı sözcük dolabı
Kara çocuktan daha gariban benim şiirim

Ben şair değilim
Ayazı demetler
Kar harmanlar buz taşırım
Soğuktan çıkartırım ekmeğimi

Eve doğru yürürken
Kaldırım taşları tek tek sökülür
Yüksekten sırtıma dökülür

Umudumun çatısı akar
Mum yanıp tükenmesin diye
Pencereyi açıp avuç avuç
Ağzı süt kokan gecenin ayışığını çalarım

Radyo yok
Yüzümde ki duvarda asılı dudaklarımı
Kaval yapar ıslık çalarım

Samanlı kağıttan sofrayı serer
Kış’tan başka mevsimlere yeminli yüreğimden
Bir demet ayaza bulaşmış
Kor olmuş mürekkepten kardeleni
Koyarım şiirimin eline

Hep ela gözü düştü
İçinde kırmızı elma yetişen mısralara

Komşumuz sonbaharın anası
Kahverengi eliyle ara sıra
Öksüz şiirimin saçlarını okşar
Gözlerinden sular savrulur yaprak misali

Niye çağırırsın beni
Bir şiirin karnını zor doyururken
Benden daha ne istersin
Ne ilkbaharına ne yazına nede güzüne
Yeminliyim
Ben şair değilim hamalım
Gelemem edebiyat

Varsın gariban kalsın
Çiçekli kelebekli imgeli olmasın şiirim