Bir zamanlar Malatya’da yaşıyorduk. Kayısı toplamaya çalışıyordum. Emel Ablamla beraberdik. Güneşin sıcaklığı her güne rağman ,artmaya devam ediyordu. Bazen sıcaklık öyle çoktur’ki sanki bir ateşte yanıyorduk: Cehennemin ileti bile bu kadar değildi. Yavuz diye seslendi.
Aaa! Emel ablam çağırdı. Sanırım biraz yorucu geçiyor her zaman’ki gibi; Komşumuzun oğlu said’de geldi. Bugün yorgunluk nedeniyle bugün iki kasaya yakın toplanmıştık.
Babam yolculuktaydı. Henüz gelmedi biraz sıkılıyordum. Emel abla bizim en büyüğümüzdü:
Bende onun bir küçüğüydüm. Babam:Çınar’da biraz işleri falan vardı. Nasıl bende kayısı toplamaya bayılıyorum. Ye ye, doyum olmaz .
Emel Abla sinirli bir şekilde tokadı yapıştırdı bana ,
_Yavuz iki kasa kayısı’yı sen mi ?
yedin? Doğru söyle bana,
_Evet
_Kardeşim sen hepsini yerken hiç düşündün mü?Bizi
_ Ama abla çok güzeldi ya,
Hal mesele konu bitti:
Bende Lale diye bir ablayla tanıştım.
bana güzel bir dile şiir okudu.
MEHMET SAİT KAYA
Gazeteci/Yazar
E.mail [email protected]
İnstagram gönülden _gelen_dostluk kitap
Köşe yazısı
Tarih 18 Ocak 2022
Saat.16:05
Batman Edebiyat Gazetesi