Nice nice yaşlara Nazım..



Dün akşam
Oturuyorduk bir grup dost
Herkes konuşuyordu
Ordan burdan
Susmuyordu çeneler
Muhabbet mi
Havadan sudan
Dinleyen var mıydı
Yok muydu bilmem
Diller pabuç gibiydi her an
Ne saray kaldı
Ne de sultan
Biraz sanat dedim
Değişsin istedim konu
Sanat mı kaldı dedi
Geldi, bizim gibi sonu.
Öldürdüler bunlar
Öldüremedikleri
Tek şey var
O da
içimizdeki sanat ruhu
Ya futbol dedim
Ağzını burnunu buruşturdu
Ayni o malum kibirli surat
O zaman müzik dedim
’’Her tarafta baskı zulüm ve kan,
Millet gülüp oynuyor
Ağızlarda sakız gibi
İçi boş şarkılar
Biri ayağa kalktı
Eski bir dost
Bir an sendeledi
Baktım
Ne kemik kalmış, ne de post
Uzandı eli
Önümdeki şiir kitabım ’’Yolcu’ya’’
Bir şeyler söyleyecekti
Çıkmadı sesi
Çevirdi yaprakları titrek titrek elleri
Aradı buldu, sanki çok lazım
Kırk yıl önceki sevdayı
Bakın dedim
Bu ilk şiir kitabım
Tozlu rafların arasından bulup ta
Gün ışığına çıkardığım
Elli yıllık kargacık burgacık yazılar
Ama içinde
Ne anılar var, ne anılar
’’Eşin okudu mu’’ dedi
Bunları öbür dost
Kaldırıp başını kitaptan
Sonra kalktı sandalyeden
Uzattı bana anlamlı
Biraz önce karıştırdığı kitabı
’’Bilmem’’ dedim
Eşim ve çocuklarım
Bazen okurlar mı yazdıkları mı
Ama
Mecburen dinlerler
Çalıp söylediklerimi
Ya... dedi
İyi ki dedim
İyi ki hepsini
Okumamışlar yazdıklarımın
İyi ki hepsini
Dinlememişler
Kafalarını şişirerek
Ara sıra
Çalıp söylediklerimin
Yoksa
Yoksa asla bu ben
Olmazdı ben.