Sensizde düşermiş yapraklar yere
Sensiz de doğarmış güneş ve yeniden batarmış
Yokluğunda anladım…
Sensizde konuşurmuş susmadan dudaklar
Sensizken de doğan her yeni bir günden umut beklenebilirmiş
Seninle ağlayan gözlerim
Sensizken gülebilirmiş
Seninleyken hayattan beklentilerim vardı
Sensizken kalmadı.
Umutlarım vardı artık onlarda yok
Sensizde nefes alabiliyorum…
Havalarda uçmuyorum
Ayağımı, yere daha sağlam basıyorum artık.
Seninleyken gözyaşım dinmezdi, mutluluk böyle sanmıştım
Ama artık yüzümde tebessüm var
Gerçekleri doğruları, yaşamayı gülmeyi öğreniyorum
Seninleyken bildiğimi sanıyordum
Oysa bildiklerim de unutturmuşsun bana
Hayata yeniden başlıyorum…
Yeni doğmuş bebek gibiyim
Hiçbir şeyden beklentim yok
İlla şu olsun şöyle olsun demeyeceğim
Yarın ne olacak diye düşünmeyeceğim
Yarın neler getirir bilinmez ki…