BİR MUHİTTİN TANIRDIM BEN

Muhittin’i tanırdım ben
Konuşacak halı yoktu
Yanardı hep içten içten ‘ateşi var külü yoktu

Bazen sağır bazen kördü
Ama umut kâr yürürdü
Hoş bakar güzel görürdü ‘gidecek menzili yoktu

Mektep muallim görmemiş
İmtihan sınav vermemiş
Kalem defter çevirmemiş ‘Cetveli pergeli yoktu

İncinseydi incinmezdi
Şaşardı eğri gitmezdi
Gül eker fidan dikerdi ‘ondan başka deli yoktu

Soysuz bir yar düşmüştü
Kırılmıştı dökülmüştü
Ölüm gelmeden ölmüştü ‘tutunacak dalı yoktu

Hakikate kul olmuştu
Unutulmuş el olmuştu
Bir dikene gül olmuştu ‘konacak bülbülü yoktu

Kederle sizli bizliydi
Bütün dertleri gizliydi
Fakirliğe hacizliydi ‘doğrulacak beli yoktu

Hürmetkâr ağır başlıydı
Nedense hep telaşlıydı
Çukur gözeri yaşlıydı silecek mendili yoktu

Muhittin laçin (misali)