Kalemi el tutarda dizeleri yürek yazarmış.
Yürek ne ferman ederse
Kalem onu karalarmış.
Yazardı da kalemim oradan buradan
Anlamaz anlatamazdı aşktan.
Aşk hep yetimdi kalemimden
Ha bir şeyde gelmezdi aşka dair yüreğimden.

Sonra Çöllere yağan yağmur misali düştün gönlüme
Her damlanda aşk değdi çıplak tenime
Çöl cennete dönüverdi.
Küçücük otlat yeşerdi aşk ayıbını kapatırcasına
Ardından çiçekler boylandı
Papatyalar
Ve öyle kırmızı güller açtı ki Papatyalar kıskandı
Yüreğim artık bir hoştu.
Aşkın baharı gülümsedi yüreğime
Oradan ellerime
Derken kalemime.

Hüzün yazan kalem utandı ettiklerinden.
Yüreğe kan kustu,öfke kustu
Ah çektikçe dağlar oynadı yerinden.

Şimdi yazamadıklarını yazıyor kalemim.
Boynu eğikti sevda önünde.
Hüzne bir çizik çekti
Ve ben hüznü tozlu bir sandığa hapsettim.

Sen yüreğime düştün
Düştüğün yerde bir sevda filizlendi.
Ben sana tutkun ben sana deli
Kalemim sevdaya kör kütük belli
Katmış önüne sevdanın en güzel dizelerini
Çağlamakta.
Arada bir ses yankılanır kulağımda
Belli ki hüzün sanıkta ağlamakta.