Umutları yitirip bitimsiz gecelerle paylaşan
Dost oldum gecelerle, belkide daha öte.
Kaybolan hayallerimi anlatıyorum bir bir
Karanlıklar üstüme üstüme geliyor
Sanırsın bulanık bir nehir, bir anafor
Yaşamak çekilmez oldu zından geceler.

Ekim. Bir beşinci mevsimi deviriyor zaman
İçimde çekemediğim acılar ağlaşıyor.
Damarlarımda yokluğun dolaşıyor siyah gözlüm !
Çağrılarıma yanıt ver artık... dayanılmaz bu yaşam
Kendimi yok edemediğim yollardan geri dönüyorum bu akşam.
Ya gel ! ya da sesini duyur gülsün gözlerim !

Hıçkırıklar gizli şimdi her kahkahamda
Bil ki, o geçen günlerimizin hatıraları yaşatan
Bil ki , içimdeki umutlarımla ayaktayım...
Ama bil ki ; isyan ediyorum artık !
Mutlu akşamlarıma kurulu sofram şimdi boş !
Sanki bir katran karası yokluğun yüreğimde durur
Yakındır bu şehri terkedeceğim apansız !

Gün yirmi dört saat sensin, beynimde dolaşan
İçimde delice çarpan yürek kanıyor.
Sızlıyor tüm bedenim, acıyor gözlerim ...
Ve, Tanrı’ya isyan etmek geldi içimden kaç kez
Güneş süzülürken ufuklardan , batan bendim karanlığa
Artık kelebekler uçuşmayacak yürüdüğümüz sokaklarda
Buğulu camlara yazdığım iki heceli ismini
Gözlerim okuyacak ve ağlayacağım...
*

Günay Koçak 5.1.2022