"Çığlıkların tırmalardı kulaklarımı,
Zedelenmiş bir ömrün tenhalığında ellerini arardım hep,
Ve döktüğün her bir damlada defalarca kez boğulurdum..."

Kanıyordu diz/e/lerim,
Manifestosuz bir hayatın tutsaklığında...
Gecenin ıssızlığında boğdum özlemlerini,
Korku nedir bilmez çocukluğumun...
Ve söndü ilk mum...

Dolaşırken saçlarının kıvrımı elime,
Açılmaz kördüğüm oldun ,
Benliğimde bir yerde...
Acıtıyodu ruhunun kimliksizliği,
Acıtılışlarına kıyamıyordum...

Bir bendim serkeş savaşçısı ömrün...
Doğrultulurken namlular göğsüme,
Sana siper olamıyordum...
Kendi savaşımın enkazında,
Yitirdiklerimin yasını tutarken,
Senin de yitip gidebilme ihtimaline dayanamıyordum...

Mumlar sönüyordu bir bir...
Ancak bir ışık da ben olamıyordum semanda,
Sana duyduğum şizofrenik sevgiyi,
Anlatamıyordum...

Bir iz kaldı yüzünde,
Coğrafyanı lekeleyen...
İzimdi,sürdüm ,
Bir izle damgalanırken gençliğim,
Tenine değen izinsiz temslarla çıldırıyordum...

Ve söndü bir mum daha...
Ey hayat!...
Sürgünlere yolla beni,
Ama onu yapayalnız bırakma...
Ey düş!...
Kayıp git ellerimden usul usul,
Ama onu varlığından yoksun bırakma...
Ey Tanrı!....
Yak beni cehenneminde,
Ama onun kirletilmemiş cennetine dokunma...
Ve sen...
Meltem...
Es yüreğime doğru...
Öyle naif,
Öyle kumral bir dokunuşla,
Ve öyle serin...


(18/08/2008-İSTANBUL) (A-Y)

(Doğum günün kutlu olsun birtanem...)