Bazen akşamdan tutunuyorum acılarına sabaha çıkmak için.
Bazen kelimelerini kalbime nakış ettiğim şiirler ile avazımca dilsiz çığlıklar ile yankılanır İstanbul sokakları
Bazen beklerim metrobüs otobüs duraklarında
Tır tır Titrer içimdeki yetim çocuk.
Gelip geçenler görür yaşlı gözlerim.
Sonrası cehennem yangını o yanlızlık...
Rüzgarlar ve siren sesleri ile irkilirim
Bölünür bölünür bölük börçük uykularda rüyalar görürüm.
Uyanırım, utanırım sensiz geçen her zaman diliminden.
Bazen adını yazarım sol elime
Avuçlarıma ve sıkarım yumruğumu.
Belki sevmek suçtur, belki devrimci inançlı, yada ne bileyim düşüncelerime sakladım seni..
Düşünmenin suç olduğunu yazmıştı bir şaiir şiirinde..
Ve tutsağı oldum o aşk deden duygunun.
Şimdi yokluğun çölünde ne Mecnun olabildim nede sen ....
Kendimi yargılıyorum kendimi.
İnsan olan sol yanımı...
Sana söyledim ben bende sen ile yok yok yokluğun ile yitip gittim dizelerde
Şiir Kamil Üci