Sözcükler esefle söyleniyorlardı kendi aralarında
Irkı var mı yok muydu sahi sözcüklerin ve acıların…
Hüznüme redifler sundu gök kubbe
Ayağımın altından kayan zemin aslında kaygan değildi
Ve görünmez bir ayak çelme taktı içimdeki aşka.

Aşk olsun, demeyi sevmedim
Çünkü aşktı olmazın olmazı ve elbet vardı bir ederi
Yoksul değildim
Yüreğimde ise tonlarca sevgi
Ama taşımayı sevdiğim tüysen hafif varlığım
Turuncu renge düşmanlığım belki de
Beyazdı tenim ve titrim
Bir kartopu
Çığ gibi de büyüyordu hüznüm ve sevgim.

Paralel seyreden bir doğaçlama
Aşkın kasnağı
Yalnızlığın da kavşağı
Zihnimde fink atan nice düşünce
Şiir olmaya doğru yol almışım meğer bir ömür
Şiirler tarhım
Şairane bir hüzünse çöken üstüme
Acılarımı da pek bir sever olmuştum
Bu yüzden sessizce sevmeyi şiar edindim
En çok da şiirlerimi ve ilham veren
Bunca mevsim bunca insan bunca hüzün
Aşka eşlik eden devasa bir özlem
Kimliğimdi giyindiğim
Bir de hüzün hırkam…