I-
Susar derler,
Eğer rahmet yağmaz ise,
Canlılarla birlikte,
Toprak dahi susar derler.
Kırılırsa bir kez gönül,
Dalda solgun kalırsa gül,
Bunu gören aşık bülbül,
Lal kesilir, susar derler.

Meftun olmuş gülcemale,
Döner durur halden hale,
Maşuk bile almaz kâle,
Bir köşede pusar derler.

Kahrolurken bu dert ile,
Feryatları gelmez dile,
Şerbet içtim dese bile,
Aslında kan kusar derler.

Kimse duymaz intizarı,
Arşa çıkar ah-u zarı,
Kara sevdalığın narı,
Sinesini yakar derler.

Öne düşer garip başı,
Ağu olur suyu, aşı,
Ne yapsın ki sabır taşı;
Melül melül bakar derler.

Yüreğinde derin yara,
Düşünürken kara kara,
Göz yaşları yanaklara,
Usul usul akar derler.

Ne söylese kifayetsiz,
Çileleri nihayetsiz,
Aşka tutsak, hürriyetsiz,
Çaresize naçar derler.

II-
Yar bilende,
Bülbül gülü yar bilende;
Diken batan sinesine,
Deva var mı bir bilende?
Deva olsa neye yarar,
Aşık derdi kâr bilende.
Bu sebeple aşk dilinde,
Sevenlere mecnun derler.

Eza canandansa eğer,
Minnet bilir, boyun eğer;
Sevda en önemli değer,
Cefası çekmeye değer,
Kaçamazsın kaderinden,
Budur aşkta kanun derler.

Maşuk eyler ise nazar,
-İster takdir ister azar-
Olunca nazara mazhar,
Eylenir mi hiç intizar?
Boyun büküp kalıverir,
Onun için mahzun derler.

Liman arar sığınacak,
Kapı arar çalınacak;
Kimse yoktur anlayacak.
İçin için ağlar, ancak;
Hakikati bilmeyenler,
O halinden memnun derler.

Gören sanır kâşanedir,
Sevdalığa biganedir;
Bilmezler ki viranedir,
Aşk narıyla divanedir;
Sevda nedir bilenlerse,
Bu birine vurgun derler.
Onun için durgun derler,
Beti benzi solgun derler;
Bir vefasız ardı sıra,
Koşturmaktan yorgun derler.