(Değerli İnsan Şair Nurettin Durman’a)



Ağır adımlarla yürüyorum bir şehirde
Yürüyorum , yolları ürkütmeden
Seyrek , seyrek
Ey şehir !
Kırdıysa boynu bükük taşlarını
Zalim ayaklarım
Bağışla bilmeyerek .


Sürgün kuşların var yalnız aşıkların
Güneş esirger senden ışığını
Görüyorum sanki izbe karanlıkta
Mahzun , biçare
Bir köşe başında ağladığını .


Bir zamanlar ne çok mesuttun
Asırlar asırlar öncesiydi
Süleyman Mabedi’nin avlusunda
İki çift güvercin
Menevişli gözleriyle yıldızlara ziyâ verirdi
Rüzgar fısıldardı , hatifler ,
Asumandan nida ederdi
Evvelce bir İlâhi ses ; işte burası
Benim evim derdi .


Heyhat kalmadı ne bir babacan
Ne bir saf gönüllü
Bilirim sende mutlu doğulur
Mesut ölünürdü .


Şimdi lanetli kavmin sinesinde yaşıyorsun
Mezarda ki ölülerin bile intizarda
Karı , koca , utangaç nişanlıların masum
Öpüşleri başka yarda .


Uzatıyorum ellerimi Anadolu Toprağından
Mukaddes Kudüs sokaklarında gezen
Musa feryadımı dinlesin
Yetmedi mi çilen Ey Şehir !
Haydi tutunayım mübarek eteğine !
Kubbet-üs Sahra’da
Muhamed-ül Emin serinlesin .


En güzel ezanları
Kâbe üzerinde ki Bilâl okur bilirim
Ben neden nevbahar da
Çile yumağı dokuyorum ?
Haydi kalk ellerim göklere doğru
Şark diyarından gelsinler ebabiller
En ulvî muştularla
İnkârın kıblesini yıkıyorum heyhat
Yıkıyorum


Ağlama ey yalnız bahtsız şehir !
Belki biryerler de
Sana sadık kullar vardır
Güneş dün hüzünlü doğdu
Kimbilir ,
Yarın mesut doğacaktır .





k a gazioğlu



(adı geçen şehir içimiz de ki kayıp şehir vicdan)