İNSAN DENEN MEÇHÛL - 1 ’in devamı:
Yine insan!.. Yine insan!.. Yine insan!..
Yazmakla sırları bitip tükenmeyen, fiillerine akıl, sır ermeyen.. İNSAN!..
Yaratılmış mâhlûkatın en büyük gizemi, sırrı, hikmeti, muamması ve en çok bilinmeyenli denklemli..
İnsan!...
Çünkü; insan bir meçhûl!..
Bir kısmı Rabb’ine, bir kısmı ise; Rabb’i hariç, her şeye.. kul olan meçhûl!..

İNSAN - DENEN - MEÇHÛL - 2

İ L A H İ

ŞİİR NO: 69 * 02-12-2008

Hepsi, mübarek doğar,
Çoğusu, murdar ölür;

Bazısı, YOL’u(!) bulur,
Çoğusu, yol’da kalır...

Kimi, uzun gölgeli,
Öğle’nin ortasında;

Çoğunda, gölge yoktur,
Guruba, az kalsa da...

Kimi, hemen fark eder,
Dünya’nın boşluğunu;

Kimisi, hiç fark etmez,
Boşluğun, hoşluğunu...

Kimi, döker gözyaşı,
Kıskandırır yağmuru;

Kimisi, aval bakar,
Çalarak, hep davulu...

Kiminin, ömrü uzun,
Bereketi, kısadır;

Kiminin, ömrü kısa,
Bereket, devasadır...

Kimisi, siper olur,
Ağustos’ta, Güneş’e;

Kimisi, helâl bilmez,
Çok meraklıdır, leş’e!..

Kiminin, şehit kanı,
Kurtarsa da, tevhidi;

Yine de, iman etmez,
İblis’in zürriyeti...

Kiminin cenazesi,
Girer, yere abdestli;

Kimisi, “pis ölür..” de,
Cenazesi alkışlı...

Kimini, mezar sıkar,
Sürer, Mahşer’e kadar;

Kimi, pencere açar,
Ordan, Cennet’e bakar...

Kimini, Cennet bekler,
Görülmemiş nimetler!..

Kimi, Cehennem’dedir,
Orayı da, kirletir...

Ya! Dünya’da, uyanır,
Ateş’ten(!) kurtulursun;

Ya! Bildiğini okur,
Layığını(!) bulursun...

Mürsel, der: Son sözünü,
Keşfet, kendi özünü;

Artık, aç; kalp gözünü,
Hakk’a döndür, yüzünü...

29-07-2006 SAAT: 05:30 Konak-İZMİR.
Mürsel Münevveroğlu ([email protected])