ARKADAŞIM

Yapraklar üçer beşer semaya düştü bu gün
Gönlüm keder içinde, yakıp gidiyor beni
Birer birer  dostlarım yıkılırken hayattan
Her bir  parça, bin  alup, götürüyor bedenden
Sanki benden birşeyler alıyor dertler beni
Ne tuhaf henüz dün beraberdik

Bu gün ise yalnızız
Sen başka alemde, ben başka alemdeyim
Tuhaf bir korku dürtüyor
Sıra bendeymiş gibi
Hani hastayken bana, ne olur, bu kadar sarınma
Üşütürsün
Allah korusun derdin ya
Ah be arkadaşım nerden bilecektin ayrılığın bu kadar yakın olduğunu
Bir ayağın Van,
bir Ayağın Çole merik te
Bir ayağın İstanbul sokaklarını arşınlarken
Son durak olduğunu, nerden bilebilirdin
Bir illet hastalıktı ardından gezen
Günün bir diliminde İstanbulu
Gözlerin kapalı dinliyorken
Orhan Veliyi
Ve İstanbulun seni fısıldadığını
Ayrılığın bu kadar yakın olduğunu
Gurbetin en güzel köşebaşında hayata
Vede edişini
Martılar fısıldasaydı  ne olurdu
öylece gözlerin kapalı  durmasaydın
Bir damla göz yaşına haps olurken gönlüm
Sana kızgınlığımı haykırırken
İsyanım kadere,  ölüm ise yakışmıyordu

Kocaman gövden yenilirken  görürmeyen virüse
Sen geldikçe aklıma, hayatın anlamsızlığını yaşıyorum yeniden
Bu günün yarınının olmadığını
Yaşanan hayatın bir serap olduğunu
Buğulu gözlerle baktığında anladım
Aynalar Sönük, hayaller Yıkık
bir deli umut gezinir çok uzalardan
Tebessümün bitik
dudaklarda gizlenir
Geçip giderken zaman
Anılar içimde demlenir
Bir erken vedaydı yaşadığın
Sonu olmayan bir ayrılıktı
Kimbilir hangi sevgiliydi, son demde andığın
Kimbilir hangi arzulu isimdi, haykırmak istediğin
Bir çaresizlikti  yakalandığın
Sahipsizliğine, Yıkık umutlarına
Yarının karanlığına,
isyanın yokoluşuna kadere rıza gösterip
Bir garip yerde kaldı yalnızlığın
Arkadaşım.....