Davul bile dengi dengine derler;
Davul olsan:
Tuttuğuna dövdürürler yırtılasıya,
Tokmak olsan:
Vur ha, vur ha, vur kırılasıya!
Ne garip…

Dünyanın en tatlısı dil,
Yılanı deliğinden çıkaran zil,
Sevgiye barışa kefil,
Ondadır sevgiyi öldüren zehir,
Tutamayanı eder ki zelil…
Ne garip…

Güven dağları devirir derler;
Ne karlar yağdı da eridi,
Ne erler devrildi,
Ne yar kaldı, ne ser,
Duruyor yerinde dağlar!
Ağlayan: yine masum analar!
Ne garip…

Denk düşmedi attığımız adımlar,
Kırkı geçti atılan yamalar,
Kimi güler, kimi kan ağlar,
İlk salâsı değil; Mehmet’in
Kimin için çalacak çanlar
Giden garip, kalan bir garip…
Ne garip…

Hepimiz: hep bir’e inandık
Bir’i iki yaptık, sonra üç
Üç’e de dört daha kattık,
Kendi yaptıklarımıza taptık,
Aman ha!
Biz bir’e inandık!
İçine biraz barış,
Biraz da acımak kattık:
Sonra kıyasıya savaştık
Ne garip…

Abdurrahman Güleç