poyraz esiyor
hava buz kesiği
martıların gölgesi düşüyor
Üskidar’a
Üsküdar çok kalabalık
arayıp vurdu beni güz güneşi
dudakları çatlatan yalnızlık
üşütüyor daha çok
sis dalgası
denizin kokusu
rüzgarın acımasızlığı
ruhumu hançerliyor
yitirdiğim sevinçler inliyordu
salacak boyu
kız kulesi
deniz feneri
karşıda yarımada
bugün Üsküdar
benimle ayakta
yeşil mavi sahil
ağaç ağaç caddeler
insan insan mutluluklar
yığınla hikayeleriyle insanlar
kaldırımlarla yürüyorum ben de
dinlemekte güzel
hem kendimi
hem hayattan sesleri
sebep sonuç
olup bitenleri düşünüyorum
gün boyu saatlerce
içinden çıkmak zor
çaresiz kalıyorum
iskeleye çıktı yolum
bir vapurun homurtusu
iskeleye akan kalabalık
güz soğuğu durmak bilmez
devam eden bir canlılık
bense ölümcül yalnızlık
yol biter
Üsküdar bitmez....


01.11.2021 / üsküdar
mustafa kaya