hece hece seni sayıklayıp
akşam her ne eyledimse seni eyledim
gezindiğim boş evin odalarında
her köşede izini hayal ettim
aşkın kendisi oldum bir an
kendimse aşk oldu zaman zaman

kelime kelime seni içip dururken
susamayı özlediğimi hissetmişim
sigaramın ateşiyle bütünleşip
duman gibi havaya savruluvermişim
bir an senle başbaşa kalıp
bir acı hıçkırıkla irkilmişim

sayfa sayfa aşk kustum da geceye
satın aldığım bin bir ayna ile dans ettim
Sabahın en ince uğultusuna kadar
yandım ben duman olup, tavanda
kapkara bir ise dönüşünceye kadar
ürkütücü karanlık ve ay tutulması,
hayalin gecede koskoca bir fener


saçlarını yolduğun yeter diyecek kadar
başının örtüsü ellerin mi olacak
dikenleri o güzelim tenine nasıl batar
kınalı ellerinde güllerin mi solacak

evet,
sen de ben de kam aldık dünyadan
günü birlik açıp solan çiçeklerin
bir günlük ömrü olan şeffaf kelebeklerin
hayattan kâm aldıkları kadar...

MUSTAFA KEMAL ŞEN