PARA

Âdemi kendine kul köle edip
Nefs-i emmâreyi kandıran para
Bir çoban misali beşeri güdüp
Çamura çaylağa bandıran para

Düşman kapısını çaldıran odur
Zenginin yüzünü güldüren odur
Yoksulu acından öldüren odur
Onulmaz dertleri onduran para

Para konuşunca adalet susar
Utanan insanlık her gün kan kusar
Katili affeder mazlumu asar
Kadıyı kürsüden indiren para

Kardeşi kardeşe hasım eden o
Dostunu düşmanla hısım eden o
Ölen insanlığı resim eden o
İnsanın başını döndüren para

Girmediğin evde kazan kaynamaz
Aş pişmezse eğer kaşık oynamaz
Sana tapar oldu nice beynamaz
Kalpleri karartıp sindiren para

Beslenirsin fukaranın etinden
Ayrı düşürürsün helal sütünden
İndirip âlimi ilim atından
Cehlin merkebine bindiren para

Çokluğu zakiri yoldan azdırır
Yokluğu fakiri candan bezdirir
Muhanete muhtaç edip gezdirir
Nice ocakları söndüren para

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAŞ