İnsanla hayvanı, ayıran nokta,
İnsan düşünürde, hayvan düşünmez.
Hayvanlardan beter, olanlar çok ta,
İnsan kendin bilir, hayvansa bilmez.

Cahil olur insan, denen hayvanlar,
Boş kafayla her şey, bildim sananlar,
Olur olmaz, söylenir hep yalanlar,
İnsan kendin bilir, hayvansa bilmez.

Garipler yoksullar, gözüne batar,
Her şeye karışır, hep atar tutar,
Çıkar için gider, dostunu satar,
İnsan kendin bilir, hayvansa bilmez.

Bilmediği çoktur, bilirim sanır,
Bildiği şeylerde, daim yanılır,
Doğru diye eğri, yerde yol alır,
İnsan kendin bilir, hayvansa bilmez.

Dünyayı yer doymaz, gözü hep açtır,
Ahiret gözünde, sanki bir hiçtir,
İbadeti yapmak, ona çok güçtür,
İnsan kendin bilir, hayvansa bilmez.

Nefsi için tamah, eder paraya,
İnanç zayıf, sarılmaz hiç duaya,
Çıkar için beyaz der, hep karaya,
İnsan kendin bilir, hayvansa bilmez.

NURİ der ki insan, kul olmalıdır,
Hâk’ka doğru giden, yol bulmalıdır,
Kâmil mümin olup, hep yanmalıdır,
İnsan kendin bilir, hayvansa bilmez.