Açık havada kort tenisi oynuyorum. Gökyüzüne bakıyorum berrak masmavi. Gök yüzü uzayıp gidiyor. milyarlarca yıldızın bulunduğu galaksiler milyarlarca galaksinin bulunduğu saman yolu ve milyarlarca samanyolu, ve bunlar birbirinin içine girmiş, ne olduğu anlaşılamayan kara delikler. Işığı yolda olup hala bize ulaşmayan yıldızlar. Bu boşluğun sonu var mı, varsa o sonun ötesinde ne var. Bu sistemin içinde mikro nokta ben bunları düşünüyor ve tenis oynuyorum ve Allah’ın hitabını hatırlıyorum.67/3. Yedi kat göğü tabaka tabaka (birbiriyle uyumlu) yaratan da O’dur. Rahmân’ın yaratmasında hiçbir uyumsuzluk göremezsin. Gözü(nü) çevir (de bir bak), herhangi bir kusur görebilecek misin!
67/4. Sonra tekrar tekrar gözü(nü) çevir (de bak; sonunda) göz(lerin) bitkin bir şekilde yorgun olarak sana geri dönecektir.
Bu devasa gökyüzüne sahip çıkan ben yarattım diyen tek Allah var. Başka kimse ben yarattım demiyor. O zaman benim bu büyük güce tabi olmuş olmam çok doğru diyorum. İşte diyorum ben bu güce tabi isem ve HER şeyin sahibi Allah varsa, ondan bundan bana ne diyorum diyorum. Daha güçleniyorum, daha dik duruyorum ve tenis topuna daha güçlü vuruyorum sanki bu alemin kıralı benim.