çiçek eğri açar mı, açıyor işte
tozu çekiyor
o narin yaprakları
kalınlaşıyor


umudumu keseyim mi insandan
parçalara ayırıyor kendini
parmaklarını kesiyor gülüşlerinin
düşlerini atıyor yere
yel silip süpürüyor


su sıcakta donar mı, donuyor işte
tepiniyorlar üstünde
kıravatlı adamlar, şık kadınlar
çatlak dipte
görünmüyor


bayrağımı uzaklaştırıyor bir el
’biz’li göklerimizden
suçlular geçiyor baş köşeye
masumlar tutuklu


ey akıl
nerede doğrultacaksın belimi
nerde düzgün açacak söz
geçen neydi günümüzden
nevruzdan başka her şeye benzer.


ters yöne isabet etti polis atışları
terse döndü gün
bahar büzdü dudağını
ağladı ağlayacak


ne tarafa doğrultsam başımı suç
zaten mahkemesi görülen de o değil
listeler önceden hazır
ne zaman salınacakları bile belli
hükümlülerin


ey çiçek yere eğil, kökünü selamla
aklımın kökleri düğüm düğüm
millet ’of’la dolaşıyor
beynimin içinde döner tilkiler


sakın cadı olmayın, susun
kazanın altına odunları hazır
biri kibrit koşturur hemen
yakılır sevgisizlik rüzgârı..


21. 03. 2013 / Nazik Gülünay